Op tweede paasdag deden we onze laatste actie voor de kust van Mauritanië. Met een enorm spandoek dat onder onze helikopter hing, vroegen we voor de laatste keer tijdens deze trip aandacht voor de noodzaak de overcapaciteit van de Europese vissersvloot aan te pakken. Omdat ik het niet netjes vond zonder goedendag te zeggen te vertrekken, besloot ik alle Nederlandse schepen in de omgeving (acht stuks!) nog even via de radio op te roepen.
Mijn oproep ging zo:
‘Cornelis Vrolijk, Cornelis Vrolijk, dit is de Arctic Sunrise.’ En toen dezelfde oproep voor de Margiris, de Willem van der Zwan, de Maartje Theadora, de Johanna Maria, de Dirk Diederik, de Afrika en de Franziska.
‘Vrolijk paasfeest allemaal! Kunt u overschakelen op kanaal 77? Ik heb informatie voor u over onze campagne. Dit is Pavel Klinckhamers, campagneleider oceanen bij Greenpeace.
De actie van vandaag is de laatste actie van ons hier voor de kust van West-Afrika voor dit moment. Hiermee willen we nogmaals benadrukken dat het vissen in deze wateren door zowel uw enorme, maar ook door de kleinere Europese schepen een dood spoor is. Het kan niet zo zijn dat omdat er onvoldoende in Europese wateren te vissen valt, we dan maar onze overcapaciteit exporteren naar wateren van arme landen. Dat is onacceptabel.
Hoewel we hier nu weggaan, is onze campagne nog niet ten einde. We zullen hem voort blijven zetten in Europa waar we onze ministers op Europees niveau aan blijven sporen om de overcapaciteit van de Europese vloot aan te pakken. Nu, tijdens de hervorming van het visserijbeleid, is het voor Europa de laatste kans om hierin stappen te maken.
Maar behalve de verantwoordelijkheid die de politici hebben, roepen we ook u ter verantwoording. Deze visserij mag dan wel legaal zijn, maar hoe kunt u het ten opzichte van uzelf, uw kinderen en de mensen hier in Afrika verantwoorden om hier de zeeën leeg te vissen? Dat is iets wat er bij mij als Greenpeace-man, maar vooral ook bij mij als mens niet in kan. Ik spoor u dan ook aan om met ons mee te komen naar het Noorden. Laat de vis hier voor wat hij is, en pas uw capaciteit aan zodat u in Europa voldoende kunt vangen. Waarom moet dit door de politiek afgedwongen worden?
Onze campagne is hier nu ten einde, maar we gaan in Europa door. En desnoods komen we hier ook weer terug, want de export van overcapaciteit is een dood spoor.
Ik wens u een behouden vaart naar huis en veel wijsheid toe.’
Hoewel tot nu toe de vissers nooit reageerden op onze oproepen die we steeds voorafgaand aan een actie deden, kreeg ik nu wel een reactie, van een opvarende van de Afrika. Erg prettig om persoonlijk via de radio het gesprek aan te gaan in plaats van alleen maar via de blogs te kunnen reageren. Maar de verschillen van inzicht bleken erg groot. De visser die ik sprak, vond dat hij niets verkeerd deed, dat er voldoende vis in zee zat, en dat we eenzijdige informatie verspreiden. Het lukte me niet om hem te laten inzien dat ook het belang voor de Afrikaanse visser een rol speelt en dat het belangrijk is om de Europese vloot in te perken in plaats van deze te exporteren naar arme landen.
Ook mijn voorstel om netjes achter ons aan te varen, terug naar Europa, bleek aan dovemansoren gericht. De schepen blijven stug doorvissen, 250.000 kilo vis per schip per dag. Door de acht schepen die ik aansprak wordt dus dagelijks zo’n 2 miljoen kilo vis uit zee gehaald. Dag in, dag uit. Gelukkig hebben we deze week ook weer een brief aan staatssecretaris Bleker uitgedaan. Een verduurzaming van de visserij zal blijkbaar toch echt van hem moeten komen.
Pavel vaart in maart en april, op het Greenpeace-schip de Arctic Sunrise, voor de kust van West-Afrika. Daar vangen grote industrieschepen dagelijks honderdduizenden kilo’s vis weg. Afrikaanse vissers hebben het nakijken. Pavel blogt hier over het leven aan boord en over de noodzaak van een nieuw, eerlijker visserijbeleid. Volg hem en stel hem al je vragen op Twitter: @GP_Pavel