Een indrukwekkende videoreportage van de gevolgen van overbevissing voor lokale vissers. Door in het filmpje onderin de balk op ‘CC’ te klikken, zet je de ondertiteling aan.
Vanmorgen werd mijn aandacht gewekt door geluiden vanaf het dek die ik niet herkende. Toen ik ging kijken, zag ik dat een pirogue, een traditioneel vissersbootje, met zes Mauritaniërs langszij was gekomen. Ze vroegen of we wat water voor ze hadden. Terwijl we hun jerrycan met water vulden, had mijn collega Ahmed de kans om hen wat te vragen over het leven op zee. De vissers waren inmiddels zeven dagen van huis en gemiddeld bleven ze met hun kleine houten bootje twintig dagen buiten de kust. Het zag er kwetsbaar uit; een oude buitenboordmotor, geen zwemvesten, en dan zo’n 20 mijl uit de kust. Maar het kan nog erger, ik heb al genoeg bootjes veel verder van de kust gezien, op 40 en 50 mijl buitengaats.
Ooit zat de zee voor de kust van West-Afrika vol vis. Visserij is al eeuwenlang een belangrijke bron van inkomsten voor lokale kustgemeenschappen. Maar de afgelopen decennia slonken de visbestanden daar meer en meer. Industriële vissersvloten van over de hele wereld, waaronder Europa, vertrokken richting Afrika, omdat er steeds minder vis te vangen was in de eigen zeeën. Maar weinig mensen weten hoe groot de maatschappelijke en economische gevolgen hiervan zijn voor een land als Mauritanië.
Lokale vissers zien hun vangsten alsmaar afnemen. Van eerlijke concurrentie met de supertrawlers, de reuzenschepen die per dag honderdduizenden kilo’s vis vangen, is geen sprake. Om hun brood te kunnen blijven verdienen, moeten ze steeds langer van huis. Vroeger voeren ze ’s ochtends uit en kwamen ze ’s avonds terug met de vangst van de dag. Nu moeten ze vaak wel 15 dagen aan een stuk op zee blijven om genoeg te kunnen vangen, en dus genoeg inkomen te verdienen.
Ze werken, eten en slapen in hun kleine bootjes. Ook moeten ze steeds verder van de kust varen om nog genoeg vis te kunnen vangen. Maar de vissersboten zijn te klein en te kwetsbaar om zo ver op zee te gaan. Ernstige, vaak dodelijke aanvaringen met supertrawlers zijn geen uitzondering. Laatst beschreef dit artikel nog hoe twee Mauritaanse vissers omkwamen bij een ongeluk met een Europese vistrawler. De kwetsbare pirogues zijn dus niet bestand tegen de zware condities op zee. Bovendien vissen sommige supertrawlers, volgens lokale vissers, te dicht bij de kust, zonder licht.
Pavel vaart in maart en april, op het Greenpeace-schip de Arctic Sunrise, voor de kust van West-Afrika. Daar vangen grote industrieschepen dagelijks honderdduizenden kilo’s vis weg. Afrikaanse vissers hebben het nakijken. Pavel blogt hier over het leven aan boord en over de noodzaak van een nieuw, eerlijker visserijbeleid. Volg hem en stel hem al je vragen op Twitter: @GP_Pavel