Nog maar een paar dagen, dan ga ik aan boord. Het wordt tijd dat ik mijn koffers ga pakken. Ik ben daar altijd erg slecht in. Pas een paar uur voor vertrek begint het bij mij voldoende te kriebelen om mijn bagage bij elkaar te gaan zoeken. Aan zin om de zee op te gaan, ontbreekt het me niet. Ik popel om aan mensen te laten zien wat Nederlandse monsterschepen uitspoken voor de kust van onder andere Mauritanië.
© GP/ Kick Stokvis Want dat blijft helaas vaak buiten beeld als we in Nederland praten over onze vissersvloot. Dan denken we vooral aan stoere zeebonken die met kleine kotters op haring en tong vissen.
Dat merkte ik weer eens toen we een paar weken geleden actievoerden in de haven van IJmuiden. We legden een schip aan de ketting dat op het punt stond uit te varen richting Afrika. Het schip was 9000 ton en 140 meter lang. Geen pittoresk kottertje, maar een fabrieksschip dat per dag 250.000 kilo vis vangt. Dat is meer vis dan 56 Afrikaanse vissersbootjes in een heel jaar kunnen vangen.
De reacties op onze actie in de plaatselijke media en visserijbladen waren pijnlijk voorspelbaar: Greenpeace zou de hardwerkende visserman het brood uit de mond stoten. Woest word ik van dat soort fabeltjes. Op zo’n reuzenschip werken niet meer dan 45 mensen. De schade die deze schepen aanrichten, maken tienduizenden Afrikaanse vissers werkloos. Zij zien hun vangsten alsmaar teruglopen en moeten steeds verder uitvaren om nog iets te vangen. Wat dat betreft zit onze mentaliteit nog steeds vastgeroest in het VOC-tijdperk. Toen vonden we het de normaalste zaak van wereld om onze rijkdom te vergaren ten koste van een ander.
Door te laten zien wat onze landgenoten uitspoken voor de kust van West-Afrika, hoop ik dat we het kabinet kunnen aanzetten tot het maken van keuzes. Keuzes die gericht zijn op een duurzame en eerlijke visserij. Zodat niet langer de grootste en brutaalste jongens van de klas worden voorgetrokken en subsidies krijgen toegespeeld.
Pavel vaart in maart en april, op het Greenpeace-schip de Arctic Sunrise, voor de kust van West-Afrika. Daar vangen grote industrieschepen dagelijks honderdduizenden kilo’s vis weg. Afrikaanse vissers hebben het nakijken. Pavel blogt hier over het leven aan boord en over de noodzaak van een nieuw, eerlijker visserijbeleid. Volg hem en stel hem al je vragen op Twitter: @GP_Pavel