De eerste dag van een nieuwe baan wordt vaak gekenmerkt door inlogproblemen en eindeloos handjes schudden. Mijn eerste dag als nieuwe directeur van Shell verliep ietsje anders. Door de motregen baande ik me in de vroege uurtjes van vrijdag de 13e (tja..) richting het hoofdkantoor van Shell in Den Haag. Even fast forward naar het moment dat ik de directiekamer binnenliep, want…eh…ik kan me niet goed herinneren hoe ik het strengbeveiligde gebouw ben binnengekomen.
Terwijl zo’n zeventig actievoerders alle ingangen van het kantoor blokkeerden, richtte ik mijn werkplek in. Wat paperassen, een fotolijstje met een kiekje van ijsbeer Nora, ik voelde me al snel thuis. Mijn nieuwe collega’s bleken nog niet op de hoogte van het feit dat ik CEO Peter Voser had vervangen. Dat besef daalde pas in toen ik een paar uur later, op verzoek van een camerateam van RTL Nieuws, voor het raam verscheen.
Mijn eis als nieuwe directeur was simpel: geen olieboringen in het kwetsbare natuurgebied rond de Noordpool. Deze week had Shell al willen beginnen met proefboringen in de Noordelijke IJszee, met alle risico’s van dien. De tijd dringt voor Shell, want het bedrijf heeft slechts negen weken de tijd om te boren. En er zijn wat obstakels die de plundering van het Noordpoolgebied vertragen. Zoals de schepen (lees ‘roestbakken’) van Shell. Eén schip komt maar niet door de keuring van de Amerikaanse autoriteiten en een ander schip, met de eufemistische naam Noble Discoverer, raakte zondag op drift en liep bijna vast op de kust van Alaska.
Maar zelfs al zette Shell de meest geavanceerde apparatuur in: de kans op een olielek is onacceptabel groot. En het opruimen van eenmaal gelekte olie is praktisch onmogelijk. Een olielek in dit gebied betekent een catastrofe die niet is te overzien. En we hebben die olie helemaal niet nodig. Duurzame energie groeit nu al explosief. Energiereuzen als Shell moeten de energierevolutie niet langer afremmen, maar juist aanjagen. Het is in mijn optiek niet geheel toevallig dat juist een vrouw dit nieuwe duurzame beleid introduceert. Laat andere bedrijven die de omslag naar schone energie willen maken daar maar eens over nadenken!
Helaas kreeg ik niet de kans om mijn plannen uit te voeren. In de loop van de middag werd zonder enige waarschuwing de kettingzaag gezet in de monumentale deur van mijn directiekamer (bekijk de video hieronder). Met een oorverdovend lawaai werd de deur van boven naar onder in tweeën gezaagd. Ik zou niet gek hebben opgekeken als het hoofd van Jack Nicholson was verschenen. ‘Here’s Johnny!’
Hoewel ik sindsdien geen voet meer heb gezet in het Shellgebouw, voel ik me nog altijd een beetje directeur. In die hoedanigheid blijf ik pleiten voor een radicale beleidsverandering. Laten we die miljarden gebruiken voor schone energie uit zon en wind. Schone energie voor een schone toekomst. Om met de reclameslogan van Shell te spreken; LET’S GO!