Soms heb ik nachtmerries. Dan zie ik voor me hoe de Verhagens van deze wereld kernenergie tegen beter weten in overeind houden. Nieuwe kerncentrales verrijzen op breuklijnen, aan kusten en bij grillige rivieren, in dichtbevolkte gebieden en bij (de laatste) natuurreservaten. Oude kerncentrales worden krakend in hun voegen tot ver voorbij hun houdbaarheidsdatum in bedrijf gehouden, tot de laatste kilowattuur eruit is geperst. Af en toe gebeurt er een ongeluk, waarna veel loze beloften en weinig nieuwe inzichten volgen.
In deze angstdromen wordt het kernafval letterlijk onder het tapijt geveegd. Overheden kijken waar de bevolking niet in de positie is om te weigeren en graven een gat. Het kernafval wordt diep in de grond gedumpt, het gat afgedicht. Men gaat er vanuit dat in de 240.000 jaar die volgen alles hetzelfde zal blijven en het afval op veilige afstand van de menselijke beschaving blijft.
Zoals het een goede nachtmerrie betaamt, gaat het mis. Natuurlijk gaat het mis. In delen van de westerse wereld ontstaat een groot energietekort, een oorlog om de laatste fossiele brandstoffen en uranium volgt. Nederland gaat voorop in de oorlogsdrift, want de doelstellingen voor schone energie zijn nooit gehaald. Windmolens draaien op subsidie, werd gesteld, waarna de overheid alle stimuleringsregelingen overhevelde naar extra kerncentrales.
Na enkele vruchteloze pogingen om de Denen en de Duitsers te dwingen om de stroom uit hun windmolens en zonnepanelen naar Nederland te exporteren, geeft het Nederlandse leger het op. Er is geen brandstof meer voor het materiaal. Het hele wagenpark is elektrisch om aan de uitstootnormen voor CO2 te voldoen, maar Kazachstan wil alleen nog tegen woekerprijzen uranium voor in de kernreactors leveren. De kerncentrales vallen één voor één stil, de maatschappij komt piepend en krakend tot stilstand. Personeel kan niet meer betaald worden en de centrales worden in de steek gelaten. De beveiliging, die voornamelijk elektrisch is, valt weg. Het computergestuurde koelsysteem valt uit en de reactoren raken overhit. Meltdowns volgen, maar niemand die zich daar nog om bekommert. Het is oorlog, er zijn andere prioriteiten.
Na jaren van energie oorlog is er van de Westerse suprematie weinig meer over. Eeuwenlang is de bevolking bezig met overleven, in de nieuwe wereldorde speelt kernsplijting geen (bewuste) rol. De gebieden rondom de kerncentrales worden gemeden omdat mensen er ziek worden, het waarom raakt steeds verder op de achtergrond. Kernafvalopslagen raken in de vergetelheid. Maar ze zijn er nog wel en ze beginnen te lekken. Het grondwater raakt besmet, mensen worden steeds vaker ziek en krijgen vruchtbaarheidsproblemen. De mensheid besluit op zoek te gaan naar de oorzaak en gaat graven. Ze vinden het kernafval, maar weten niet dat…..
Dit is het moment waarop ik met bonzend hart wakker word. Om te beseffen dat het doemscenario in mijn droom dichter bij de werkelijkheid ligt dan ik zou willen.