De klimaattop COP 24 in Katowice had nog een extra dag nodig om te eindigen met… ja, met wat eigenlijk? Op papier zijn er afspraken over de uitvoering van het klimaatakkoord van Parijs, maar die zijn allesbehalve voldoende om de grote klimaatuitdagingen waar onze planeet voor staat van antwoord te dienen. Juliette Boulet, onze vrouw ter plekke, verklaart haar teleurstelling na haar terugkeer uit Katowice.
Een treinrit van 24 uur, met 5 overstappen, dwars door 5 landen bracht me op 12 december naar Katowice waar de laatste hand werd gelegd aan de onderhandelingen van de 24ste klimaatconferentie van de Verenigde Naties.
Om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5°C, zoals afgesproken in het klimaatakkoord van Parijs, is het cruciaal dat elk land een ambitieuzer klimaatplan opstelt. Dat was de grote inzet van deze top. De nabijheid van de Poolse koolmijnen zorgde veeleer voor zuurstofgebrek dan voor actie!
Na verschillende klimaatrampen het afgelopen jaar en amper twee maanden nadat de klimaatwetenschappers van het IPCC ons erop wezen dat het probleem van de opwarming van de aarde vooral de komende 12 jaar moet aangepakt worden, mogen we dit toch een klimaatflop noemen.
Zoals bij ons 75.000 ongeruste betogers vroegen om onmiddellijke actie, zo hadden burgers over de hele wereld daadkrachtige politieke leiders verwacht.
België mee verantwoordelijk
Ook de Belgische regering is in hetzelfde bedje ziek: voor de camera krijgen we ronkende verklaringen van bepaalde ministers, maar in de praktijk gebeurt er weinig. Het is een schande dat België weer eens weigerde zich aan te sluiten bij de landen die sterkere klimaatplannen willen. Dit is een kaakslag voor de burgers die massaal en nadrukkelijk klimaatactie van de politiek verwachten.
Voor ons hoeft geen enkele Belgische klimaatminister nog aanwezig te zijn op die klimaatconferenties als ze niet meer ambitie aan de dag kunnen leggen en niet een ernstig klimaatplan kunnen uitwerken, ook op nationaal vlak. Daarom richten we ons ook tot een hogere instantie, de koning.
Op de trein richting België verheugde ik me al om mijn kinderen terug te zien, maar na deze COP24 was dat toch met een ongerust gevoel als ik aan hun toekomst dacht.