Ineos Project One: nieuwe aanvraag, nieuw verzet

Vorig jaar vochten we samen tegen de plannen van Ineos voor een nieuwe klimaatverwoestende en milieuvervuilende plasticfabriek in de Antwerpse haven. Met succes! Dankzij massaal protest en een gerechtelijke procedure werd de vergunning van tafel geveegd. Maar onlangs diende Ineos een nieuwe aanvraag in voor hetzelfde onzinnige en schadelijke project. En je raadt het al: versie 2.0 is geen haar beter…

4 redenen waarom Project One zo’n slecht idee is

De nieuwe vergunningsaanvraag is een nieuwe kans om onze bezwaren te uiten. Want ook in de nieuwe plannen zorgt de bouw van de ethaankraker nog steeds voor invoer van fossiel schaliegas, extra uitstoot (van methaan, stikstof en CO2) en voor meer lucht- en plasticvervuiling. De impact van dit project op onze gezondheid en leefomgeving blijft met andere woorden verwoestend. En dat terwijl Ineos’ fossiele ethaankraker eigenlijk al vanaf dag 1 verouderd is.

We zetten 4 belangrijke argumenten tegen dit project op een rijtje.

#1 Onaanvaardbare impact op klimaat en milieu

Het is duidelijk dat Ineos’ Project One tot aanzienlijk wat bijkomende uitstoot van broeikasgassen zal leiden. Maar een hoop uitstoot blijft buiten schot in de berekeningen van het bedrijf. Om te beginnen zijn er de hoge energiekost en methaanlekken bij de ontginning van fossiel schaliegas, de grondstof voor de nieuwe plasticfabriek. Dat ‘fracken’ naar schaliegas gebeurt bovendien in de VS, waardoor het ethaan nog eens een lange reis naar Antwerpen moet maken, aan boord van Ineos’ eigen Dragon Ships. Opnieuw extra CO2-emissies dus. Zo wordt het van bij het begin onmogelijk voor de nieuwe ethaankraker om klimaatneutraal te worden, wat toch echt een minimumvereiste is voor nieuwe investeringen in de haven.

Daarnaast moet voor de uitvoering van Project One nog steeds een stevig stuk bos gekapt worden, wat vorig jaar tot groot protest leidde. Die ontbossing moet gecompenseerd worden, maar volgens de beschikbare informatie zou dit versnipperd gebeuren. Beeld je in dat jouw woning afgebroken wordt, maar – geen nood – vervangen wordt door losse kamers verspreid over heel Vlaanderen. Dat is onzinnig. Om nog te zwijgen van de bijdrage van dit project aan de al dramatische luchtkwaliteit rondom Antwerpen, of aan de stikstofproblematiek.

#2 Rotzooi erin, rotzooi eruit: van schaliegas naar plastic

De problemen met Project One beginnen eigenlijk al aan de bron. Letterlijk. In de voorgestelde ethaankraker wil Ineos immers ethyleen produceren uit ethaan afkomstig van schaliegaswinning in de VS. Schaliegas is niet alleen een fossiele brandstof, bij de ontginning komt ook methaan vrij, een nog veel krachtiger broeikasgas dan CO2. Ineos verantwoordt de komst van de nieuwe kraker vanuit een ‘tekort’ aan ethyleen, maar dit is hoogstens tijdelijk. Experts zijn het er zelfs over eens dat er een structurele overcapaciteit is!

Bovendien zullen de eindproducten van Project One het plasticprobleem nog erger maken. Ineos schermt wel met ‘duurzame’ toepassingen zoals windmolenwieken, maar feit blijft dat ethyleen de voornaamste bouwsteen van kunststoffen is, waarvan wereldwijd nog altijd 40% in wegwerpplastics belandt. In die hele productieketen ontsnappen ook overal kleine plastickorrels die vervolgens in en langs onze rivieren en oceanen belanden. En dit terwijl op alle niveaus gewerkt wordt om minder plastic te gebruiken, en met name wegwerpplastics te bannen. Het valt dan ook moeilijk te zien hoe een nieuwe plasticfabriek als Project One hierin moet passen.

#3 Merkwaardige mix van verouderde en futuristische technologieën

Kijken we naar de gebruikte technologieën, dan lijkt het of Ineos niet goed weet wat kiezen. Enerzijds vertrouwt het voor het krakingsproces nog altijd op fossiele brandstoffen, terwijl concurrenten in de VS en Duitsland volop werken aan elektrische krakers, aangedreven met hernieuwbare energie, waardoor de uitstoot van het hele proces fors daalt. Om toch lippendienst te bewijzen aan het klimaat, gokt Ineos daarentegen op de heilige graal in de vorm van koolstofafvang en -opslag (CCS). Alleen staat die technologie nog in de kinderschoenen, is ze verschrikkelijk duur en inefficiënt, en is het risico dat de CO2 later lekt en alsnog in de atmosfeer terechtkomt gigantisch. En wat ben je sowieso met ‘de schoonste stoomkraker’ wanneer je voorbijgeraasd wordt door elektrische krakers?

#4 En wie draagt het financieel risico?

Een extra fossiele brandstof als bouwsteen, meer in plaats van minder plastic, een enorme milieu- en klimaatimpact, onduidelijke en wellicht onhaalbare toekomstplannen. Je kunt Project One moeilijk anders omschrijven dan als een totale ramp. Een dergelijk project verdient geen vergunning – en al zeker geen overheidssteun. Toch is dat net wat de Vlaamse overheid van plan is. Er ligt niet alleen €16 miljoen aan subsidies klaar voor het project, Vlaanderen biedt zelfs een financiële garantie aan ter waarde van 500 miljoen euro (!). En dat dus voor een project dat klimaat en milieu schaadt en extra capaciteit toevoegt in een markt die al oververzadigd is. Dat klinkt niet bepaald als een slimme, toekomstbestendige investering, toch?

Facebook

Instagram

Twitter

YouTube

Pinterest