Bij het woord diepzee denk je misschien meteen aan een mysterieuze plek, donkere wateren of wezen met buitenaardse looks? Wel je zal verrast zijn om te lezen dat de diepste regionen van onze oceanen waardevolle bestanddelen met immens potentieel herbergen om de medische wetenschap vooruit te helpen.
Temperaturen ver onder het nulpunt, een verpletterende druk, geen zonlicht: de diepzee is niet de meest vriendelijke omgeving om te gedijen, maar tegen alle verwachtingen in heeft het leven een manier gevonden om er voet aan de zeebodem te krijgen. Dit is de diepste schat van de mensheid: de genetische machinerie die deze dieren in staat stelt om met zulke extreme omstandigheden om te gaan. Neem bijvoorbeeld de corona-testen die mogelijk zijn dankzij de genetische informatie van bacteriën die leven in hydrothermische bronnen.
Om in de toekomst geneesmiddelen verder te kunnen ontwikkelen, moeten de Verenigde Naties de integriteit van de diepzee-ecosystemen en hun genetische hulpbronnen veiligstellen voordat ze onherstelbaar worden aangetast door menselijke activiteiten zoals mijnbouw.
De diepzeemijnbouwindustrie wil zo snel mogelijk mineralen uit de diepzee halen, maar wetenschappers vragen meer tijd om dit gebied en alle organismen die er leven in kaart te brengen en hun werkelijke waarde beter te begrijpen.
Mineralen vormen het fundament van de zeebodem. De mijnbouw heeft het gemunt op drie belangrijke soorten diepzeemineralen: kobaltrijke korsten die gewoonlijk op onderzeese bergen voorkomen, massieve sulfiden van de zeebodem op hydrothermale openingen en polymetallische klompen die te vinden zijn in enorme vlaktes in de diepzee. De mijnbouw zal ten koste gaan van diepzee-ecosystemen volgens deskundigen, die het erover eens zijn dat “de mijnbouw de [biologische] gemeenschappen in de ontgonnen gebieden en over een aanzienlijk groter gebied volledig zal vernietigen… er is geen manier om dat te vermijden“.
Een halve eeuw geleden, toen internationale wetten over diepzeemineralen werden opgesteld, wisten we niet eens dat het menselijk genoom bestond. Nu weten we het zelfs aan te passen. Dat was pure sciencefiction in 1982, toen het VN-verdrag inzake het zeerecht (UNCLOS) werd geratificeerd om de oceaan en het Gemeenschappelijk Erfgoed van de Mensheid te beheren.
Sindsdien hebben we bijna 20% van de zeebodem in kaart gebracht, maar we hebben nog een lange weg te gaan. Diep op de oceaanbodem valt er nog veel te ontdekken.
© Inhabitants
Dus als we het hebben over het beheer van de rijkdommen van de oceanen, moeten we ons met een open geest laten leiden door de modernste technieken. Het gaat niet alleen om het beschermen van ecosystemen: nieuwe industrieën kunnen meer opbrengen dan mijnbouw, en nog wel zonder het leven op de oceaanbodem te vernietigen.
Ecosystemen beschermen is op zich al waardevol, maar op de lange termijn is het behoud van leven ook simpelweg gunstiger dan de vernietiging; zoals een zeilvis levend ook meer waard is dan dood, zo zijn de mariene genetische hulpbronnen ook waardevoller dan de mineralen.
Een voorbeeld van deze diepe rijkdommen brengt ons bij het gespreksonderwerp van de dag: virussen.
De oceaan is letterlijk een poel van virale materialen, waar ze domineren over andere microben zoals bacteriën en archaea en zo de geochemische kringlopen van onze planeet aanzienlijk beïnvloeden.
Er zitten meer virussen in een liter zeewater dan er mensen op aarde zijn! De concentratie van deze virusachtige deeltjes kan op de zeebodem zelfs nog driemaal groter zijn dan in zeewater. De diepe oceaan is dus niet alleen de grootste koolstofput, maar ook het grootste virusreservoir van de planeet.
Onder al deze mineralen die de mijnbouw in het vizier heeft, bestaat een uitzonderlijke biodiversiteit. Sommige dieren zoals isopoden, amfipoden en slakkenvissen hebben buitengewone mechanismen ontwikkeld om de strijd aan te gaan met schadelijke virussen van de diepe oceaan.
Onderzoek is nog maar net begonnen en in de onmetelijk ongerepte diepten van de oceaan kunnen we nog veel meer ontdekken waarmee de mensheid de huidige en toekomstige uitdagingen kan aangaan.
De diepzee zou de sleutel kunnen bevatten om bepaalde ziekten over 20 jaar te genezen. Gaan regeringen deze kans gewoon opgeven voor snelle winst?
De beslissing ligt bij de regering, en bij ons allemaal. Onze koolstofvrije toekomst mag niet tot stand komen ten koste van mariene ecosystemen. Het mandaat van de Verenigde Naties is om deze bronnen te beheren ten voordele van de mensheid. Dus hoe willen wij dat dit gebeurt? Het is tijd dat we onszelf informeren over ons Gemeenschappelijk Erfgoed en onze leiders vertellen dat we een verantwoordelijke groene transitie willen.
Sergio Cambronero-Solano is gastauteur en wetenschapper bij Pelagos / Universidad Nacional Costa Rica
Help ons de diepzee te beschermen
|
|
|
|
YouTube |
|