In april 2019 lichtten de Greenpeace-schepen het anker voor een heroïsche tocht over de oceanen, van de Noordpool tot de Zuidpool. Tijdens die expeditie van een jaar kreeg het team aan boord het gezelschap van wetenschappers en deskundigen om broodnodig wetenschappelijk onderzoek te doen, de bedreigingen met eigen ogen vast te stellen en het pleidooi te onderbouwen voor een streng wereldwijd oceanenverdrag ter bescherming van onze oceanen. Jackie, die bij Greenpeace International verantwoordelijk is voor de online campagnes, nam deel aan verschillende etappes van de expeditie. Zij vertelt ons over enkele magische, schokkende en onvergetelijke momenten tijdens haar tocht.
1. Haaien in nood door overbevissing
Ik had al eerder horen vertellen over de verwoesting die de visserij aanricht en ik had ook gelezen dat elk jaar naar schatting 100 miljoen haaien in visnetten terechtkomen en daarbij sterven. Maar die feiten schokten me op een andere manier toen die aantallen zich vertaalden in echte haaien die ik – één voor één – voor mijn eigen ogen in doodsnood zag spartelen.
Op weg van het Verenigd Koninkrijk naar de Azoren voer het Greenpeace-schip de Esperanza in juni door de visgronden voor zwaardvis in de Noord-Atlantische Oceaan, waar we op vreedzame wijze wilden protesteren tegen de visserijsector met zijn verwoestende praktijken.
Elke minuut dat ik toekeek, kreeg ik het lastiger. Er was geen sprake van mededogen. Ik voel nu nog steeds de krop die ik in mijn keel kreeg terwijl ik alles aan het vastleggen was. Het was hartverscheurend om te zien hoe het er in onze oceanen werkelijk aan toe gaat.
2. Magie onder de Sargassozee
Bij het horen van de term ‘oceaan’ denk je waarschijnlijk eerst en vooral aan beelden van walvissen en zeevogels, maar de oceanen herbergen ook nog heel wat onontdekt en wonderlijk leven.
Toen we door de Sargassozee voeren, een gebied in het midden van de Atlantische Oceaan, was er een team van onderwaterfotografen bij ons aan boord. Zij wilden de schoonheid van dit unieke ecosysteem vastleggen met behulp van een methode die ‘Blackwaterfotografie’ wordt genoemd. Dat is een nieuwe kunstvorm waarbij fotografen ’s nachts volledig vrij in open zee duiken. Elke nacht doken de fotografen tot een diepte van meer dan 30 meter en troffen daar ongelooflijke en unieke wezens aan. In sommige gevallen ging het zelfs om soorten die nog moeten worden geïdentificeerd. We waren allemaal bijzonder ontroerd door de schoonheid en kwetsbaarheid van deze zee.
3. Hartverwarmende groeten
Tijdens de stop in Dakar waren er aan boord van de Arctic Sunrise ontmoetingen tussen vertegenwoordigers van de West-Afrikaanse visserijsector en plaatselijke vissers en organisaties over een mogelijke samenwerking om druk uit te oefenen op de visserij autoriteiten voor de bescherming van de oceanen.
Toen het schip uit Dakar wegvoer om de praktijken van de vissersvloot verder weg in de Atlantische Oceaan te gaan bekijken, werden we verrast door een schitterend afscheid van een vloot met kleurrijke traditionele boten van de lokale vissers – ze wensten ons het allerbeste en staken spandoeken op met allerlei boodschappen, zoals “Bescherm de Oceanen”.
Plotseling begon het vrij hard te regenen en het ontroerde mij dat de vissers in hun bootjes gewoon ter plaatse bleven met de spandoeken in de lucht en een glimlach op het gezicht. Het trof mij diep, omdat ik zo besefte dat we allemaal samen de taak hebben om de biodiversiteit te beschermen en te zorgen voor een duurzaam gebruik van de rijkdommen waar veel van de meest kwetsbare mensen op aarde afhankelijk van zijn.
4. Mijn eerste ijsberg
“Dit is geen droom, ik maak dit echt mee,” zei ik tegen mezelf toen ik de eerste ijsberg in de verte zag opdoemen. Ik kon met moeite mijn tranen bedwingen. Antarctica kan echt overweldigend zijn, want er is zo veel schoonheid dat je niet weet waar je eerst moet kijken. Terwijl ik dolgelukkig aan het genieten was, werd ik getroffen door de harde realiteit en het besef dat al dat schoons bedreigd is. Ik voelde een enorme verantwoordelijkheid om alles te doen wat ik kan om het hart van de oceanen en alle kostbare levensvormen te beschermen die op deze fantastische plek hun thuis hebben.
5. Een gedeelde verantwoordelijkheid
Terwijl we ons voorbereiden op een vreedzame protestactie in de wateren van Antarctica, overschouw ik even ons team aan boord. Er zijn actievoerders, onderzoekers, ingenieurs, bemanningsleden en campagnemensen. Samen vormen we een goed voorbereid team van vrouwen en mannen met diverse talenten en competenties, maar allemaal met dezelfde opdracht.
Onze oceanen gaan door een zware crisis en ongeacht het deel van de wereld waarin we wonen, ons geslacht, onze taal of onze leeftijd is het lot van ons allemaal verbonden met dat van de oceanen. Het team aan boord van de Greenpeace-schepen is één grote familie en het besef dat we allemaal dezelfde idealen hebben ook al komen we uit andere landen en culturen, maakte dit hele experiment nog waardevoller en inspirerender. Uiteindelijk hebben wij, het menselijk ras, de gezamenlijke verantwoordelijkheid om ons huis, de planeet waarop we wonen, te beschermen.
Ik heb op deze reis veel geleerd over de kwetsbare toestand van de oceanen. Meer dan ooit geldt nu dat we geen tijd meer mogen verspillen. Onze oceanen kampen met veel bedreigingen: de klimaatverandering, de plasticvervuiling, diepzeemijnbouw, overbevissing – het wordt elke dag dringender nodig om elk van die problemen aan te pakken. Maar er is hoop: een sterk wereldwijd oceanenverdrag vormt een levensbelangrijke stap voor de bescherming van een derde van onze oceanen tegen 2030 en enkel met jouw hulp en steun kunnen we dit werkelijkheid laten worden.
Teken de petitie voor de bescherming van de oceanen
|
|
|
|
YouTube |