Hasan Kilani is een Palestijns-Jordaanse queer activist en werkt voor Greenpeace. In deze blog belicht hij de situatie in Gaza en de Westelijke Jordaanoever vanuit persoonlijk perspectief. Ook Angel Ramajo Perez, (Greenpeace Spanje) droeg bij aan deze blog die op 2 juli 2024 werd gepubliceerd op de website van Greenpeace Spanje. Dit is een vertaling van de Spaanse versie.
Als Palestijn, hadden de afgelopen acht maanden een zware impact op mijn leven. De balans tussen werk en privé was helemaal zoek, of zoals wij Palestijnen zeggen, “balans tussen werk en genocide”. Alleen al in de eerste paar weken verloor ik mijn neef, mijn partner Chevenor Maisara en verschillende goede vrienden en hun familieleden. Elke ochtend word ik wakker met verwoestend nieuws over Palestina, niet alleen via berichtgeving in de media, maar ook uit eerste hand. Persoonlijke verliezen van familieleden met wie ik eten, herinneringen en mooie momenten deelde.
Het Israëlische leger doodt niet alleen mensen: het verwoest ook plaatsen en brengt onherstelbare schade toe aan dierbare herinneringen. Mijn hersenen hebben moeite om de omvang van dit enorme verlies te verwerken. Een meedogenloze wreedheid, die al sinds 1948 voortduurt, houdt degenen die onder bezetting leven in een constante staat van angst.
Al 76 jaar lang gaat dit zo voort. Dagelijks verliezen Palestijnen er het leven door. Een groot onrecht dat te vaak onopgemerkt blijft. Of, misschien nog erger, als “te ingewikkeld” wordt bestempeld. Tegelijkertijd wordt een deel van de belastingen – die burgers in verschillende landen elke maand betalen – door hun regeringen misbruikt om het Israëlische leger te financieren. Een leger, dat systematisch Palestijnse kinderen vermoordt. Toch hoor ik nog steeds dat “het te ingewikkeld is” om dit onrecht aan de kaak te stellen.
Onder de schaduw van de bezetting
Mijn verhaal van bezetting en diaspora is niet anders dan dat van veel andere Palestijnen. Mijn moeder, afkomstig van de Westelijke Jordaanoever, trouwde met mijn vader, die uit de Palestijnse diaspora komt. Hun liefdesverhaal is er eentje waar mijn moeder een gevoel van ’thuiskomen’ betekende voor mijn vader, terwijl hij zelf geen stap op het land kon zetten.
Ik ging elke zomer terug naar Palestina. Om mij te verplaatsen binnen gebieden, moest ik voorbij de vele checkpoints tussen dorpen en uren in de rij staan naast een 9 meter hoge betonnen muur om een vriend te bezoeken die in een ander gebied woonde. Vertaald naar de Belgische context: stel je voor dat je er 5 uur over zou doen om je van Leuven naar Brussel te verplaatsen om af te spreken met vrienden. In die 5 uur zie je zwaarbewapende bezettingstroepen en ontelbare tanks. Elke zin om vrolijk bij te praten onder vrienden verdwijnt: je denkt alleen maar aan overleven. Dit is hoe Palestijnen gedwongen worden te leven in de zogenaamde “enige democratie in het Midden-Oosten”.
De enige democratie in het Midden-Oosten
Als queer-activist heb ik talloze conferenties over LGBTQIA+-rechten bijgewoond, vooral in Europa en de Verenigde Staten. Vaak hoor je mensen zeggen, waaronder LGBTQIA+-activisten die zichzelf als “progressief” omschrijven, dat LGBTQIA+ Palestijnen dankbaar moeten zijn.
Ze suggereren dat, ondanks dat het Israëlische leger onze families vermoordt, onze huizen bombardeert, ons verplaatst en aanvalt, we blij moeten zijn omdat onze bezetter jaarlijks een pride organiseert. Ondertussen richt diezelfde bezetter zich systematisch op homoseksuele mannen via datingapps, filmt hen of maakt foto’s terwijl ze seks hebben met andere mannen en dwingt ze vervolgens om collaborateurs en informanten te worden.
Dit systeem van bezetting, dat door opeenvolgende Israëlische regeringen werd verankerd, behandelt alle Palestijnen op dezelfde manier, ongeacht hun religie, leeftijd, seksuele geaardheid of genderidentiteit. Voor de Israëlische staat worden we gereduceerd tot onze etnische identiteit, “Palestijn”. Dat is voldoende om als minderwaardig beschouwd te worden. In hun ogen komen we allemaal in aanmerking om uit onze huizen verdreven te worden. Voor de Israëlische regering en hun handlangers zijn we mensen die een genocide verdienen.
Als we oproepen tot een vrij Palestina, betekent dit dat we seksuele identiteiten en geaardheden verwelkomen en vieren die verder gaan dan de binaire en patriarchale lezing van Westerse en verwesterde samenlevingen. De planeet als een thuis waar alle mensen de ruimte hebben om gewoon zichzelf te zijn. Authentiek en veilig. Weg van enige vorm van bezetting.
Ook de natuur toont ons voorbeelden van diversiteit en hoe deze diversiteit niet alleen essentieel is voor het leven, maar ook bevorderlijk is voor de bescherming van alle wezens die deel uitmaken van de natuur. Zonder barrières en controles op te werpen, zonder vooroordelen, zonder stigma’s, zonder discriminatie, of zelfs normaliserend gedrag, zoals biologe Brigitte Baptiste uitlegt: “Er zijn unieke gedragingen en buitengewone verschijnselen in de diversiteit van vogels, planten en levende wezens die we gewoon over het hoofd zien, omdat we ze enkel bekijken door een lens van normaliteit, gelijkenis en homogeniteit.”
Palestijnse erkenning
Na acht maanden [Opmerking: deze blog is geschreven in juli, het is nu al 9 maanden geleden] van genocide in Gaza en wreedheden op de Westelijke Jordaanoever, praat de internationale gemeenschap, vooral de door het Westen geleide naties, vaak over onze dood zonder ons land en ons recht op zelfbeschikking te erkennen.
Er is ook een gebrek aan machtsanalyse en erkenning van bezetting. We hebben het niet over twee gelijke kanten, maar over een bezetter en bezette mensen. Naar het nieuws kijken is op zijn best medelijden hebben met de mensen in Gaza, zonder politieke actie of oproep tot verantwoording. Het kan ook anders: Spanje, Ierland en Noorwegen erkenden de Palestijnse staat onlangs officieel. Hiermee sturen ze een duidelijk signaal.
Een plaats voor iedereen
Gelukkig leven veel LGBTQIA+-mensen in bevoorrechte situaties en worden ze niet direct getroffen door de ernstige gevolgen van wereldwijde gebeurtenissen die genderidentiteiten en geaardheid beïnvloeden. Laten we dat voorrecht inzetten om mensenrechtenschendingen onder de aandacht te brengen en aan te pakken.
Samen kunnen we een belangrijke rol spelen bij het transformeren van machtsdynamieken. Samen kunnen we oproepen tot de erkenning van Palestina als een staat waar plaats is voor alle mensen, onafhankelijk van hun cultuur, hun genderidentiteit en geaardheid. Dat zou een erkenning zijn van 76 jaar onderdrukking en onrecht tegen het Palestijnse volk. En dat zou pas een echt symbool van PRIDE zijn. Een symbool ook van het feit dat je aan de goede kant van de geschiedenis moet staan.